เซ็ง หรือ ว่าไม่เซ็ง ดี

15-12-10

วันนี้เป็นวันที่ทุกคนที่นี่ชอบที่สุด ฮ่า ฮ่า...  เพราะว่าทุกคนจะได้เป๋าตุงจากโบนัสก้อนโต สำหรับเราสิ่งแรกที่ต้องทำก่อนเลยก็คือ โอนให้คุณนายแม่ มีแม่อยู่คนเดียวนี่ ทำไรก็ให้แม่ก่อน แล้วเมื่ออาทิตย์ที่ผ่านก็ซื้อเสื้อให้ แล้วก็ชุดนอน เพราะทุก ๆ ปีเราจะไปเดินงานที่สี่แยกเทพารักษ์ เค้าจะเอาชุดนอนแบบที่แม่ชอบมาขายในราคาลดสุด ๆ เวลาซื้อของให้ แม่ชอบบอกว่า ซื้ออีกแล้ว... ซื้อทำไม เสียดายตังค์ แต่ว่าแอบอมยิ้มทุกที ..

เสื้อของแม่

 

แม่ไม่ค่อยเห่ออะ  ลองใส่ทุกตัว 55++

 

ตอนไปซื้อของให้แม่ ก่อนกลับเห็นร้านก๋วยเตี๋ยวเป็ดน่าจะอร่อยก็เลยลองดู แล้วก็ไม่ผิดหวังจริง ๆ เห็นชามใหญ่ขนาดนี้ 25 บาท เท่านั้น กินจนพุงกางเลยอะ

 

 

มาว่ากันด้วยเรื่องเซ็งดีกว่า ช่วงอาทิตย์ที่ผ่านแทบไม่อยากจะทำอะไรเลย เพราะเราเซ็ง แต่พอเมื่อคืนได้คุยกับป๊าก็โอเคขึ้นมานิดนึง เราเริ่มรู้สึกว่าระยะทางและความห่างเริ่มมีปัญหากับเราและป๊า (จริง ๆ แล้วคิดไปเองคนเดียว) เริ่มกดดันว่าเมื่อไรจะได้แต่งงานกันซักที เริ่มไม่อยากคุยกับป๊าเพราะว่าไม่มีอะไรคืบหน้า แล้วก็พูดกับป๊าไม่ดี จนเมือวานคุยกันไปเราร้องให้ไป ถามป๊าว่าเมื่อไรจะได้อยู่ด้วยกันซักที ป๊าเลยจัดชุดใหญ่ ++

ป๊าบอกว่า ป๊าไม่เคยทำอะไรแบบนี้กับใครนะ ถ้าไม่ใช่มี้ป๊าก็ไม่อยากแต่งงานด้วย ป๊าตั้งใจและพยามยามมาก ๆ เรารักกัน ก็ต้องให้กำลังใจกัน ไม่ใช่บั่นทอนความรู้สึกกัน จริง ๆ แล้วเรื่องแต่งงานสำหรับป๊าเป็นเรื่องเล็กเพราะว่าป๊ามองว่าจะทำยังให้เราและครอบครัวอยู่ได้อย่างสบาย ๆ ไม่เดือนร้อน ทั้งสองฝ่าย แล้วป๊าก็เปิดใจ เปิดเผยทุกอย่างกับมี้ไปหมดแล้ว แล้วป๊าก็บอกแม่ของมี้ไปแล้วว่าป๊ากำลังพยายามอยู่ ซึ่งแม่ก็เข้าใจเป็นอย่างดี แล้วในทางกลับกัน ถ้ามี้เป็นป๊า มี้จะทำได้แบบป๊ามั๊ย มี้จะอดทนแยกความรู้สึกเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวได้เท่านี้มั๊ย  แล้วป๊าขอถามหน่อย ว่าป๊าทำอะไรผิด  ตอบไม่ได้ซิ  (ตอบไม่ได้จริง ๆ ) แล้วป๊าก็จบแบบหวาน ๆ ว่า ดีขึ้นหรือยัง ป๊าเป็นห่วงความรู้สึกนะ แต่มี้ก็ต้องเข้าใจป๊าด้วย เราก็ตอบอือ ๆ ไป 

เจอชุดใหญ่ไป หายเซ็งไปเลย *-*